Ένα Σάββατο με τον ….Γκάντι
9/7/2011
Η άσφαλτος αναπνέει με πυρωμένη ανάσα. Τα χιλιόμετρα γλιστρούν κάτω από τις ρόδες του αυτοκινήτου αλλά εμείς ταμπουρωμένοι στην ασφάλεια του κλιματισμού του, μπαίνουμε επιτέλους στις Σέρρες.
Στην άκρη της μεγάλης περιφραγμένης αυλής του κυνοκομείου, νάτο και το λυόμενο χειρουργείο. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις σκυλιά. Στους χώρους του καταφυγίου, μέσα στα κλουβιά έξω από το χειρουργείο, τριγύρω στα πόδια μας. Αυτά που μόλις βγήκαν από το χειρουργικό τραπέζι, δέχονται το τατουάζ στο αυτί, ένδειξη ότι έχουν στειρωθεί. Τέσσερις άνθρωποι τριγύρω μας συνεργάζονται, καταγράφουν, μεταφέρουν τα ναρκωμένα ζώα, αλλά κι αυτά που παίρνουν σειρά για την επέμβαση, απαντούν στα τηλέφωνα, συνεννοήσεις μ’ αυτόν που είναι στους δρόμους και περισυλλέγει αδέσποτα, ένας άλλος καταφτάνει με καφέδες και νερά για τους γιατρούς: Θα περιμένουν λίγο, το διάλειμμα για το μεσημεριανό φαγητό τους θα προηγηθεί. Κι οι εθελοντές κτηνίατροι… Με τις πράσινες ποδιές, τα γαντοφορεμένα xέρια και τα ιδρωμένα πρόσωπα. Οι δύο από αυτούς άντρες, βουλγαρικής καταγωγής, η τρίτη γερμανίδα. Νέα άνθρωποι και οι τρεις, όλοι σταλμένοι από την γερμανική φιλοζωική οργάνωση ETM.
Γι’ αυτούς πήγαμε. Για να δούμε με τα μάτια μας, αυτό που δυσκολεύονται να πιστέψουν τ’ αυτιά. Ο Δήμος Σερρών σε συνεργασία με την τοπική φιλοζωική, ζήτησε από την ETM να στείλει κτηνίατρους για να στειρώσουν αδέσποτα. Δωρεάν! Ακριβώς αυτό είναι το πρότζεκτ: Εθελοντές κτηνίατροι σταλμένοι από την γερμανική οργάνωση μετά από πρόσκληση του Δήμου ! 500 στειρώσεις σε τρεις εβδομάδες!
Τα γαυγίσματα είναι συνεχόμενα, κάπου κάπου αραιώνουν, μετά ξαναφουντώνουν. Ο πρώτος εθελοντής που γνωρίσαμε πηγαινοέρχεται με το τζιπ του και περισυλλέγει ζώα. Τον ρωτάω πως τα καταφέρνει, σηκώνει τους ώμους και χαμογελάει. «Για όλα υπάρχει τρόπος, είναι κι η εμπειρία…» Ούτε στάλα κομπασμού στα λόγια του πολιτικού μηχανικού, (όπως έμαθα αργότερα). Αναρωτιέμαι έτσι γυμνασμένο και γοητευτικό που τον βλέπω, τί στο καλό είναι αυτό που τον κάνει να διαλέγει να περιφέρεται μέσα σ’ αυτό το καμίνι και στη βρωμιά αντί να ξαπλώνει σε μια παραλία. Την ίδια στιγμή βλέπω απέναντί μου την 65χρονη Ελένη που ήρθε από τη Χαλκιδική για τον ίδιο λόγο μ’ εμάς. Κι αυτή το ίδιο διάλεξε. Θα μπορούσε να περιποιείται τον λαχανόκηπο στο παραθαλάσσιο σπίτι της, με τα εγγόνια και τα καλοκαιρινά σίριαλ της TV, αλλά έκανε 200 χιλιόμετρα για να …σπρώξει το αίτημά της για τις δωρεάν στειρώσεις. Κι ύστερα ήρθε η πρόεδρος της φιλοζωικής. Με διδακτορικό στην Αγγλία, ωραιότατη απ’ έξω κι από μέσα. Πίσω από το σκηνικό που βλέπουμε, αυτή κρύβεται. Πόση τέχνη απαιτείται για να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό του Ανθρώπου προς τα έξω; Δεν ξέρω, αλλά αυτή το καταφέρνει. Δεν ντρέπομαι να ζητιανέψω συμβουλές. Πώς, τί, πότε…; Γράφω mail , τηλέφωνα, κρατάω σημειώσεις. Τα αγγλικά μου τα μεταμορφώνει η ένταση και η ανάγκη. «Να έρθετε και σε μας, στα Γιαννιτσά έχουμε μεγάλο πρόβλημα ….», το κουτάβι που σκαρφαλώνει στην αγκαλιά του κτηνίατρου, υπονομεύει τον αγώνα μου, μετά έρχεται κοντά μας και το ανάπηρο από το τροχαίο που σε λίγο θα «κοιμίσουν»
Χάδια κι αγκαλιά, πάνε τα λόγια, η επικοινωνία με τον Βούλγαρο κτηνίατρο δεν χρειάζεται τα τουριστικά αγγλικά μου. Ο ήλιος ζεματάει πάνω από τα κεφάλια μας… Κι όλοι αυτοί εκεί!
Κατάκοποι εθελοντές αλλά τόσο ωραίοι μέσα στον αγώνα τους… Σκέφτομαι το ραντεβού με τον δήμαρχο. Τι να του πρωτοπώ από αυτά; Και πώς; Κάνω προσευχή στον Θεό της κατανόησης να μην τον αφήσει στιγμή μόνο του. Ο δρόμος της επιστροφής, μας φάνηκε εντυπωσιακά συντομότερος. Η παραγγελία για τους ακανέδες ξεχάστηκε τελείως. Κανείς δε νοιάστηκε. Αν αυτό το Σάββατο ήταν κεφάλαιο βιβλίου, θα του ταίριαζε να ‘χει για τίτλο, τα λόγια του Γκάντι: «Γίνε εσύ η αλλαγή που
ονειρεύεσαι για τον κόσμο» …Ένα κομμάτι της έστω.
Εκ μέρους του Συλλόγου Ζωόφιλων Γιαννιτσών
Κική Δημητριάδου
